: 22-08-2013, 14:42
A ja też nie mam nic przeciwko OT, ciekawych rzeczy można się czasami dowiedzieć, o które może sam pewnie nigdy bym nie zapytał, ale na pewno wzbogacją wiedzę.
Wracam po paru tygodniach , a tu znowu tylko sprzedam-oddam...
Rozwija się wątek nt życia w Luksemburgu. Czytam, włosy stają mi dęba gdy dowiaduję się, że daleko-stąd mieszkała w NY a teraz na północy Luksa. Ja - zwolenniczka krowy za oknem -
będąc w NY 1 dzień w ubiegłym tygodniu kryłam się w Central Parku przed zgiełkiem ulic.
Trudno mi sobie wyobrazić większy szok.
Zaczynam jednak patrzeć krytycznie na wydawałoby się gloryfikowany przeze mnie i ukochany Luksemburg. Zaczynam dostrzegać, że jakoś mało się tu dzieje. Niby nic złego w moim dotychczasowym światopoglądzie ale jednak zaczyna mi czegoś brakować. Myslę o dzieciach, jak będą wyglądać ich relacje ze znajomymi gdy będą nastolatkami. Dokąd będą chodzić? Do Boos Cafe? Do White - czy jak się tam zwie ten klub... Do portugalskich knajp?
Natarczywie zaczynają mnie atakować myśli, że brak mi codziennej wymiany dzień dobry i zwykłego bla bla bla z sąsiadami, chociażby na tematy zwykłe i codzienne z wydarzeń krajowych i bolączek. Bariera językowa i kulturowa.
Wpadliśmy na kilka dni do Polski. Do WLASNEGO domu, do znanych mi ludzi, życzliwych.
Wszyscy wróciliśmy z wakacji - dalszych i bliższych. Fajnie było się spotkać w restauracji która nie kosztuje fortuny. Pod Baranem było wyśmienite jedzenie, na ścianach wisiał Dwurnik. Ze słupów ogłoszeniowych waliły po oczach zaproszenia na imprezy. Było dokąd pójść...Widzę wiele zmian w Polsce. Pozytywnych. Nadal mnie martwi uboższy standard życia polskiego społeczeństwa i jego trociny (kto czytał Krzysztofa Vargę wie o czym mówię), ale mam nadzieję, że to się będzie zmieniać. Mam również to szczęście posiadania wypróbowanych, ciekawych znajomych. Dawno tak dobrze się nie czułam pośród ludzi. Cieszę się z tej zmiany ponieważ uwalnia mnie od Luksemburga - jako jedynego dobrego miejsca do życia.
I jaki wniosek z tego?
Otoż taki, że wszędzie da się żyć. Często wpływ na nasze nastawienie ma zwykły los, sprawy sercowe i pieniądze.
Jeżeli mamy dobrze płatną pracę tutaj - to tutaj układamy sobie życie i szukamy pozytywów. Jeżeli to się kończy lub widzimy perspektywy polepszenia bytu - idziemy dalej lub wracamy. Zdolności przystosowawcze pozwalają się odnależć w każdym miejscu na ziemi.
Nadal mieszkam w Luksemburgu, jest mi tutaj dobrze, ale zaczynam być zadowolona, że nie kupiłam tu domu.
Zastanawiam się, czy z biegiem czasu nie skończyłabym jak moje zbzikowane sąsiadki za murem opuszczonych żaluzji i 3 metrowych żywopłotów...
Luksemburg wniósł sporo dobrego do mojego życia. Piękno pejzaży i piękno miasta, trochę francuskiej kultury bycia i życia, kontakt z językiem francuskim, wspaniałe miejsce wypadowe do wycieczek, parki, ogrody, kilka nowych wartościowych znajomości (niekoniecznie tylko z Polakami), kilka lat spokoju i poczucia komfortu.
To bardzo wiele.
. Mnie tak wzięło,że w ciągu miesiąca podjęłam decyzję o przeniesieniu się do Polski 
Ale szczerze mówiąc nawet Warszawa mi się teraz wydaje naprawdę niezłą metropolią, gdzie zawsze coś się dzieje, a przynajmniej ja się nigdy nie nudziłam. Tu nudzę się mniej więcej przez 3/4 czasu 
Każdy ma inny tryb życia, ja obracałam się raczej w dosyć "artystycznym" środowisku więc koncert czy inny wernisaż 2-3 razy w tygodniu to była raczej norma. Tak lubię spędzać czas i tyle, ja osobiście bardzo dobrze wspominam młodość w NY i nieograniczone możliwości chodzenia np na zajęcia muzealne dla dzieciaków. Tu pewnie też coś takiego jest, no ale siłą rzeczy w trochę innej skali. Dlatego wolałabym, żeby moje dzieci dorastały w miejscu, gdzie jest jednak nieco większa różnorodność, a przede wszystkim większy wybór. Mam też to "nieszczęście", że jak na tutejsze warunki mam dziwne wykształcenie i upodobania. Poznałam paru Luksemburczyków, którzy nie chcieli zostać urzędnikami ani bankowcami, i w związku z tym radośnie mieszkają sobie w Paryżu czy Londynie i wcale nie mają ochoty tu wracać.