Historia tenisa ziemnego

[albano1947]

T E N I S
Tenis ziemny to gra sportowa rozgrywana na korcie tenisowym, polegająca na przebijaniu rakietą
tenisową piłki ponad siatką na pole przeciwnika, w sposób utrudniający jej odbiór. Może być
rozgrywana pojedynczo (tzw. singiel), a także w dwuosobowych zespołach zawodników jednej płci
(debel) lub mieszanych (mikst).
ZIEMNY

PODSTAWY
Pole gry (kort) ma wymiary: 23,77 m długości i 8,23 m (gra
pojedyncza) lub 10,97 m (gra podwójna) szerokości. Linie na
korcie to:

* linia główna
* linia serwisowa
* linia środkowa
* linia boczna
* środek linii głównej

Kort dzieli na dwie połowy siatka, o wysokości 91,4 cm na
środku i 107 cm na obu krańcach. Tak więc o wiele łatwiej grać
przez środek kortu niż wzdłuż linii bocznej.
Nawierzchnia kortu może być:

* twarda (cement, asfalt, parkiet drewniany)
* ceglana (mączka ceglana, kruszywo) - tzw. korty ziemne
* halowa (dywan)
* trawiasta

Najszybszymi kortami są korty trawiaste oraz halowe (piłka
przyśpiesza - po odbiciu się od takich nawierzchni),
wolniejszymi są korty twarde, a najwolniejszymi korty ziemne
(po odbiciu - piłka zwalnia).
Mecz tenisowy dzieli się na sety, a te z kolei na gemy. Na jeden gem
składa się od czterech do kilkunastu, czy nawet kilkudziesięciu
wymian. Podczas gema serwuje stale ten sam zawodnik. Gema
wygrywa zawodnik, który zdobył w nim co najmniej 4 punkty i
jednocześnie co najmniej o 2 więcej niż przeciwnik.

. Punkty w tenisie liczone są w dość specyficzny sposób, kolejno:
0, 15, 30, 40. Jeżeli dojdzie do stanu 40:40, jest to tzw. równowaga
(ang. deuce) i do wygrania gema trzeba zdobyć dwa punkty pod
rząd. Po pierwszym takim punkcie mówi się, że dany zawodnik ma
przewagę (ang. advantage).

W każdym secie zawodnik musi wygrać co najmniej 6 gemów i
jednocześnie co najmniej o 2 więcej niż przeciwnik. W większości
turniejów przy stanie 6:6 wprowadza się gem trzynasty,
rozstrzygający, tzw. tie-break. Jest jednak kilka wyjątków, kiedy w
takiej sytuacji gra się dalej, aż do uzyskania różnicy dwóch gemów
(zobacz artykuł o tie-breaku).

Do zwycięstwa w meczu potrzebne jest wygranie 2 lub 3 setów. Do
dwóch gra się we wszystkich turniejach kobiet oraz niektórych
turniejach mężczyzn.

We wszystkich męskich turniejach Wielkiego Szlema, Pucharze
Davisa i niektórych finałach obowiązuje formuła the best of five co
oznacza, że mecz kończy się wówczas, gdy jeden z zawodników
wygrał 3 sety (wynik: 3-0, 3-1 lub 3-2 w setach). Od sezonu 2006
w grze podwójnej, w przypadku remisu 1-1 w setach, rozgrywana
jest alternatywna metoda zakończenia meczu, czyli tzw. super
tie-break.

Drużyna która w trzecim secie jako pierwsza zdobędzie 10
punktów (przy 2 punktach przewagi) wygrywa seta i cały mecz.
Mecz tenisowy kończy się, gdy sędzia wypowie sakramentalną
formułę gem, set, mecz.
HISTORIA
Za prototyp tenisa uważa się francuską średniowieczną grę dworską jeu de paume
(gra dłonią). Była ona tak popularna, że w 1480 roku sam Ludwik XI nakazał
produkcję piłek odpowiedniej jakości. W XVI wieku wprowadzono rakietę.
Współczesna wersja tenisa powstała w Anglii w 1874 roku dzięki majorowi W. C.
Wingfieldowi, który opatentował wówczas nową grę nazywając ją lawn tennis.
Początkowo rakiety były drewniane, a piłka gumowa, powleczona flanelą. Z
biegiem czasu wprowadzone zostały rakiety metalowe i współczesne piłki. Boisko
do gry początkowo miało kształt dwóch trapezów złączonych podstawami, od 1877
roku przybrało obecny kształt prostokąta. W tym samym roku w londyńskiej
dzielnicy Wimbledon odbył się pierwszy turniej współczesnego tenisa.

Turniej ten, odbywający się corocznie, zyskał wraz z trzema innymi: US Open
(rozgrywany od 1881 r.), French Open (od 1891 r.) i Australian Open (od 1905 r.)
zyskał największy prestiż. Turnieje te tworzą tzw. Wielki Szlem. Ważnym
turniejami indywidualnymi są także kończące sezon Masters kobiet i mężczyzn.
Rozgrywkami drużynowymi w tenisie są Puchar Davisa oraz Puchar Świata
(mężczyźni) i Puchar Federacji (kobiety).

Od 1924 r. zasady gry pozostały praktycznie niezmienione; jedyną większą zmianą
było wprowadzenie w latach 70-tych ubiegłego stulecia tie-breaka jako sposobu na
uniknięcie maratońskich meczów.

Przez wiele lat gra była zdominowana przez zawodników z wyższych sfer krajów
anglojęzycznych: Brytyjczyków, Amerykanów, Australijczyków. Ponadto tenis
amatorski i profesjonalny były całkowicie rozdzielone. Gdy zawodnik przeszedł na
profesjonalizm nie mógł już brać udziału w wielkich turniejach amatorskich. W 1968
porzucono ten podział. Odtąd każdy zawodnik mógł grać w każdym turnieju.
Rozpoczęła się tzw. Open Era. Tenis przestał być grą elitarną, z pomocą telewizji
rozprzestrzenił się po całym świecie dając początek nowym potęgom światowego
tenisa takim jak Niemcy (Boris Becker, Steffi Graf), Szwecja (Björn Borg, Stefan
Edberg i Mats Wilander), dawna Czechosłowacja (Martina Navrátilová, Hana
Mandlikova, Ivan Lendl), Belgia (Kim Clijsters, Justine Henin-Hardenne), Rosja
(Jewgienij Kafielnikow, Marat Safin, szeroka fala zawodniczek rosyjskich na czele z
Marią Szarapową) i wielu innym.

Tenis był po raz pierwszy dyscypliną olimpijską do 1924 roku, kiedy to został
wycofany z programu Igrzysk. Powrócił na nie w 1988 r. (w Seulu jeszcze jako
dyscyplina pokazowa).

[jespere]

dziekujemy za wyjasnienia i prosimy o jeszcze

mi najbardziej rozjasnila sie sprawa poszczegolnych turniejow.

[MaWi]

Tez dzieki! Punktacja w tenisie to zawsze byla dla mnie magia. A po tym co napisales to juz jakies swiatelko w tunelu sie zapalilo (czyzby to juz koniec? <stres> )

[albano1947]

Mysle kochani ze to dopiero poczatek i to jest jeszcze dluga historia bedzie

1 ubiory i sprzet
2 psychologia tenisa
3 technika tenisa
4 taktyka tenisa

To trzeba bardzo starannie przygotowac o poprzec tez przykladami.
Wiec trzeba dac troche czasu nie tylko mnie ale tym co maja to CZYTAC
Wiec dzieki za pozytywna ocene i prosze o cierpliwosc:

CDN

Pozdrawiam

[albano1947]

Kiedy zacząć



O tym, kiedy dzieci powinny zacząć uprawiać sport, napisano już wiele. Nie można dokładnie określić optymalnego wieku dla rozpoczęcia treningu w poszczególnych sportach, mimo że sprawa ta jest poddawana badaniom naukowym.
Określenie wieku, kiedy należy zacząć trening będzie zatem zależeć od indywidualnych warunków, przy czym decydująca jest dojrzałość fizyczna oraz oczywiście zainteresowanie dziecka tenisem.
Istotnym warunkiem jest wszechstronność ruchowa dziecka. Jego organizm powinien być na odpowiednim stopniu rozwoju, właściwym dla określonego wieku. Umiejętności ruchowe, zręczność, szybkość, siła, wytrwałość są decydującymi czynnikami przy podstawowych ćwiczeniach poszczególnych uderzeń tenisowych. Z tego względu istotne jest zatem, by rodzice, starsze rodzeństwo, nauczyciele wychowania fizycznego ukierunkowywali zabawy dzieci od najmłodszych lat tak, by zapewnić im wszechstronny rozwój. Oznacza to, że dzieci powinny stopniowo opanować biegi, skoki, rzuty itd., następnie podstawowe zasady gier w piłkę (siatkówka, koszykówka, piłka ręczna) i zyskać podstawową zręczność, zwinność, refleks i spostrzegawczość.
Na podstawie ogólnych doświadczeń trenerów, a także fachowców zajmujących się tą problematyką można określić granicę wieku, w którym rozpoczyna się naukę tenisa. Jest to w przybliżeniu wiek od 5 do 7 lat, przy czym bardziej precyzyjne określenie zależy od wspomnianych uwarunkowań. Następnie formułujemy zasady przebiegu nauki, które powinny w jak największym stopniu zbliżać się ku idealnemu procesowi i to zarówno przy ukierunkowaniu na sport rekreacyjny jak i wyczynowy.

Przebieg nauki, w wyniku której młody adept powinien wyrosnąć na dobrego tenisistę, podzielić można na trzy etapy:


Etap pierwszy nauki
Na tym etapie rozpoczynamy naukę młodych adeptów, mniej więcej w wieku 5-6 do 7 lat.
Nauka tenisowa polega na grze dzieci małą drewnianą rakietką o wymiarach (głowa rakietki 18 cm szeroka i 20-22 cm długa, długość uchwytu 12 cm, grubość głowy rakietki 1,5-2 cm), na małych kortach o wymiarach 6 x 12 m, wysokość siatki 80 cm. Popularnie nazywa się to "mini-tenis".
Gra lekką drewnianą rakietką na małym korcie umożliwia rozpoczęcie nauki dzieciom. które nie mają jeszcze w tym wieku siły i wagi ciała umożliwiającej posługiwanie się wielką rakietą.
Na opanowanie techniki podstawowych uderzeń w mini-tenisie tj. forhendu, bekhendu, wolejów i serwisu potrzebne jest około jednego do dwóch lat.
Można założyć, że w tym okresie dzieci przyswoją sobie dobrą technikę uderzeń i przy zapewnieniu im dobrego przygotowania ruchowego dorosną i dojrzeją do tego, by przejsc do drugiego etapu ćwiczeń.


Etap drugi nauki
Drugi etap ćwiczeń zaczyna się praktycznie przejściem od małej drewnianej rakietki do rakiety tenisowej, ale ze skróconą rączką. Takimi rakietami gramy na kortach o średnich wymiarach 9 x 18 m, wysokość siatki 85 cm nazywanych midi-kortami.
Przejście od mini-tenisa na średnie korty nie jest zbyt częste nie tylko w Polsce, a jednak z punktu widzenia metodyki jest w pełni uzasadnione, ponieważ przy przejściu dzieci od mini-tenisa bezpośrednio do tenisa normalnego (kiedy gra się dużą rakietą i na dużym korcie) nie osiąga się najczęściej dobrych rezultatów.
Zdecydowana większość dzieci nie potrafi sobie poradzić z tą zmianą, w wyniku czego, z powodu niewystarczającej siły dzieci nie potrafią przestrzegać odpowiedniej techniki uderzeń. Dopuszczają się w ten sposób wielu błędów i przyswajają sobie niewłaściwe nawyki. których nawet utalentowanym jednostkom trudno jest się szybko pozbyć.
Z tych powodów wszędzie tam, gdzie są ku temu warunki i przestrzeń, na której można zorganizować nawet prowizoryczne średnie korty (boiskach szkoleniowych, placach zabaw) zaleca się kontynuację nauki tenisa rakietami ze skróconą rączką.
Ten pośredni stopień nauki jest odpowiedni szczególnie dla dzieci w wieku ośmiu - dziewięciu do dziesięciu lat.
Metoda ta jest korzystna ze względu na stopniowe i odpowiednie obciążenie organizmu dziecka, a także na łatwiejsze i stopniowe przyzwyczajanie się do rakiety ze strunowym naciągiem.
Dzieci w tym wypadku przyzwyczajają się łatwiej do trudniejszych uderzeń rakietą z naciągiem (precyzja uderzenia piłki środkiem naciągu. praca ramienia. zwiększenie prędkości i wydłużenie uderzeń).
Korzyść gry rakietą strunową na średnim korcie polega głównie na tym, że przy uderzeniu w wyniku elastyczności naciągu droga lotu piłki jest dłuższa, co przy grze na małym korcie sprawia dzieciom trudności związane z umieszczeniem piłki na korcie. Z drugiej strony przy grze na dużym korcie rakieta ze skróconym uchwytem dzieci ośmio-dziesięcioletnie nie potrafią ze względu na swoją siłę, uderzyć tak, by piłka po uderzeniu przeleciała aż na linię główną.


Etap trzeci nauki
Ostatni etap ćwiczeń rozpoczyna się przejściem na duży kort o normalnych rozmiarach. Chodzi tu o dzieci. które są odpowiednio przygotowane ruchowo i fizycznie, mniej więcej w wieku dziewięciu - jedenastu lat.
Można zakładać, że w tym wieku dzieci opanowały już dobrze technikę gry rakietami strunowymi ze skróconym uchwytem, przede wszystkim większy zamach, a także grę z dłuższymi uderzeniami, przyswoiły sobie też bardzo istotną umiejętność uderzenia piłki środkiem naciągu.


Jak prowadzić szkolenie?
Tenis zaliczany jest do sportów indywidualnych, ale potrzeba co najmniej dwóch graczy aby można było przeprowadzić trening. Trzeba tak organizować godziny treningowe aby dzieci nie nudziły się, aby stworzyły kolektyw i aby nawzajem wykonywały ćwiczenia i wzajemnie siebie trenowały. Ćwiczenia tenisowe są trudne, dlatego istnieje potrzeba częstych zmian zarówno ćwiczących jak i samych ćwiczeń. Można przyjąć, że dla dzieci najkorzystniej jest wykonywanie ćwiczeń w grupie 4 do 6 ćwiczących. czas trwania ćwiczenia 5 minut w seriach po 15-20 uderzeń. Godzina treningu miałaby trwać od ~100 minut, z częstotliwością 2-3 razy w tygodniu.
W późniejszym etapie szkolenia można zwiększyć ilość godzin treningowych i częstotliwość, ale dopiero wtedy, gdy opanowane są wszystkie uderzenia techniczne. Kiedy dzieci osiągną umiejętność techniki uderzenia można zacząć grać pierwsze gry na punkty w skróconych formach, można rozgrywać mecze w grupach, drużynach itd.


Przedrukowane z Forum tenisowe