STRASZNIE wam wszystkim serdecznie dziękuję.
Spodziewałam się jakiejś notyfikacji, powiadomienia na maila, że pojawiły się odpowiedzi w wątku, który rozpoczęłam, ale ponieważ nic nie dostałam, myślałam, że tu cicho i pusto... Co za niespodzianka!
Bardzo dziękuję za informacje, Wasze opinie i podpowiedzi. Zwłaszcza ukłony i całusy dla irja28, jako, że mamy sporo wspólnego (wiek, bezdzietność, emocjonalną więź i doświadczenie związane z Paryżem...
.Moim największym chyba problemem jest to, że mój partner i ja mamy dość odmienne aktualnie upodobania : on pragnie ciszy i spokoju, odpoczynku od walki o życie w codziennym paryskim transporcie, pięknych widoków, świeżego powietrza, bezpieczeństwa... Ponieważ będzie miał bardzo stymulującą intelektualnie pracę, która zapewni mu "rozrywkę", nie odczuje na pewno braku paryskiego życia nocnego, czy chociażby dziennego - towarzyskiego. Inaczej wygląda sprawa, kiedy jedzie się ZA kimś, nie ma się nagranej pracy, zostawia w Paryżu przyjaciół, wygodną posadkę, ulubione miejsca (kawiarnie ze znajomymi kelnerami, nauczycieli od tańca, czy nawet ulubioną panią w piekarni) i jest się z natury osobą bardziej niespokojną niż spokojną
Także, podsumowując, myślę, że ten rok będzie ciężkim szokiem krajobrazowo-społecznym. Czy wy się kochani jakoś znacie bardziej niż wirtualnie, spotykacie? Czy odległości które was zbliżają na tym forum są do pokonania rowerowo bądź autobusowo? Zdaję sobie sprawę, że w Lux nie można wsiąść do metra i przemieścić się w kwadrans od znajomych do sklepu po zakupy, a potem na lekcje fortepianu, ale czy te odległości są w ogóle możliwe do pokonania bez samochodu? Czy to jest tak, że jeśli się chce i ma wolny czas - w ciągu dnia lub wieczorem - można coś ze sobą zrobić, wyskoczyć gdzieś, gdzieś się udać rozerwać i coś odkryć poza krajobrazami, czy pozostają samotne spacery i telewizor?
Jeszcze raz wam wszystkim dziękuję i ściskam serdecznie :*
)) na poczatku czesto jest ciezko, ale nie jestes sama. Ja tutaj znalazlam swoje miejsce a zajelo mi to jakies 3 lata, wczesniej mieszkalam w Belgii, Luksemburczycy sa otwarci i nigdy nie dano mi sie poczuc jakbym nie byla stad. Czuje sie na rowni, a jeszcze w dodatku przy odrobinie wysilku by mowic w ich jezyku, wogole jest git, oni nie specjalnie lubia mowic po francusku (co mnie nie dziwi). Zgodze sie tez z irja28, ze wartosc pieniadza wplywa na relacje miedzy ludzmi ktore sa wlasnie bardzo przeliczane (zdanie niedziciatej i niezonatej 
